Afgelopen zomer was een moeilijke tijd voor ons, en het duurde even voordat ik kon schrijven over wat er gebeurde.

Deze zomer is mijn opa overleden zoals velen van jullie al weten. In de eerste paar dagen van juni hoorden we van onze familie dat het niet goed met opa ging, dus besloten we terug te vliegen om de resterende tijd bij hem door te brengen. Ongeveer een week nadat mijn moeder en ik in Nederland aankwamen, stierf mijn opa. We zijn zo blij dat we die laatste week voor hem hebben kunnen zorgen en er gewoon konden zijn voor oma en de rest van de familie. Dit verlies trof ons allemaal heel hard en midden in dat verlies arriveerden mijn vrouw, Pim, en mijn vader. Ze hadden vertraging opgelopen omdat ze moesten wachtten op het visum van Pim, wat langer duurde dan we hadden gehoopt. De volgende dagen besteedden oma en mijn moeder en haar broers en zussen veel tijd aan het plannen van de begrafenisceremonie. Terwijl ze dat deden, heb ik wat tijd besteed aan het bouwen van een website gewijd aan opa. U kunt het resultaat ook zien op de volgende link: https://bert.vantongeren.eu

Hoewel de reden om in Nederland te zijn erg verdrietig was, hebben we er het beste van gemaakt en zoveel mogelijk vrienden en familie gezien. We hebben ook een tijdje door ons prachtige land gereisd en het aan Pim laten zien. We hebben echt genoten van onze tijd met diegene die we hebben kunnen bezoeken. We hebben onlangs enkele uren besteed aan het terugkijken van de foto’s die we in de zomer hebben gemaakt, en we denken terug aan die tijd met droefheid in ons hart, maar ook met vreugde omdat we zoveel hebben kunnen doen en zien.

Na ongeveer 2 maanden in Nederland te zijn geweest moesten we aan onze reis naar huis beginnen. Dit begon met 2 vluchten van Amsterdam via Abu Dhabi naar Bangkok. Eenmaal in Bangkok aangekomen, werden we naar ons quarantainehotel gebracht waar we de volgende 2 weken in onze kamers doorbrachten. We moesten in die tijd 3 PCR-testen ondergaan die echt niet leuk waren. Het moeilijkste was dat we helemaal niet naar buiten mochten, terwijl mijn ouders eerder, toen ze voor het eerst in quarantaine gingen, na de eerste negatieve test 30 minuten per dag naar buiten mochten. Aan het einde van de 2 weken begonnen we na te denken over hoe we thuis zouden komen in Chiang Rai en realiseerden we ons dat de beste en goedkoopste optie was om een auto te huren en naar huis te rijden, aangezien we nogal wat bagage hadden en binnenlandse vluchten waren in die tijd zeer beperkt. Na 10 lange uren rijden kwamen we thuis aan.

We zijn God zo dankbaar dat we deze reis hebben kunnen maken en dat we heelhuids thuis zijn gekomen zonder incidenten. We zijn ook dankbaar voor Zijn voorziening, want met alle mensen die hebben gedoneerd, hebben we uiteindelijk geen geld verloren aan deze reis. We zijn dankbaar voor jullie, de mensen die voor ons hebben gebeden en ons hebben gesteund in deze moeilijke tijd!